40 χρόνια από την “Εκδίκηση της Γυφτιάς”

Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο έγινε η ετήσια συναυλία του Σχολείου μας με τίτλο “40 Χρόνια από την Εκδίκηση της Γυφτιάς”  αφιερωμένο στο έργο των Ξυδάκη, Παπάζογλου, Ρασούλη. Εκτός από τους μαθητές μας τα κάποια τραγούδια ερμήνευσαν ο Δημήτρης Κοντογιάννης, η Ναταλία Ρασούλη και ο Κωνσταντίνος Στεφανής. Υπεύθυνος της εκδήλωσης ο Δημήτρης Βλαχομήτρος.

Τα στιγμιότυπα που ακολουθούν βιντεοσκοπήθηκαν από τον κ. Δημήτρη Σίσκο που τον ευχαριστούμε πολύ. Τα παρακάτω σχόλια ανάμεσα στα τραγούδια και που χρησιμοποίησε η Ηρώ Παυλοπούλου στην παρουσίαση τους είναι από τον Παναγιώτη Κουτάκη.

Βρέχει στην Εθνική Οδό

Η εκδίκηση της γυφτιάς ξεκινάει με ένα τραγούδι που δεν είναι λαϊκό. Το πρώτο τραγούδι του δίσκου είναι ένα σχόλιο του Διονύση Σαββόπουλου που προσπαθεί να δώσει το στίγμα στον ακροατή αυτής της νέας μουσικής κατεύθυνσης. Ηγλώσσα του δίσκου, τόσο η μουσική όσο και η στιχουργική, προσπαθεί να βρει έμπνευση, σε μία εποχή που από τη μια υπάρχει το πολιτικό, σοβαρό τραγούδι και από την άλλη οι νεορεμπέτες, που αναμασούν την κληρονομιά τους, αλλά δεν τολμούν να ανακαλύψουν εκ νέου το λαϊκό τραγούδι, μέσα από τη δική τους εποχή και τα εκφραστικά της μέσα.

Η παρέα της γυφτιάς ανακαλύπτει το δρόμο της ?στον δρόμο. Στην Εθνική οδό  των μεταναστών, των φοιτητών, των τσιγγάνων και των ποιητών.

Κανείς εδώ δεν τραγουδά

Οι ήρωες του Ρασούλη  είναι πολύ συχνά σιωπηλοί. Και ο φυσικός τους χώρος οι ταβέρνες, όπου θα τους ανακαλύψουν οι φοιτητές πρώτοι στα 1978, για να μοιραστούν τον νταλκά, την πίκρα και τη συγκίνηση, την στωικότητα και την ελπίδα. Ο έρωτας του Ρασούλη είναι σιωπηλός παρατηρητής, γεμάτος παραίτηση αλλά και ελπίδα!

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια

Το τραγούδι αποτελεί ένα χιουμοριστικό αποχαιρετισμό, γεμάτο συμπάθεια παρόλα αυτά, στην αντίληψη που είχαν όσοι προσπαθούσαν εκείνη την εποχή να αναβιώσουν το ρεμπέτικο χωρίς όμως να είναι διατεθιμένοι να ανανεώσουν το είδος και να εκφράσουν μέσα από αυτό τα βιώματα μιας Ελλάδας που πραγματοποιούσε τη μετάβαση από τα αστυφιλικά 70ς των οικονομικών μεταναστών στα μικροαστικά 80ς των δημοσίων υπαλλήλων. Οι φοιτητές γεμίζουν τις ταβέρνες, αγκαλιάζουν το λαϊκό τραγούδι, αγαπούν τα παλιά ρεμπέτικα, αλλά παράλληλα αναζητούν και την απενοχοποίηση της διασκέδασης και του κεφιού  που κάποιοι ξόρκιζαν για χρόνια από το «σοβαρό» τραγούδι.

Ένα χρόνο μετά την εκδίκηση ο Μάνος Λοϊζος αποφασίζει να πάει κόντρα στο επιτηδευμένο ύφος του πολιτικού τραγουδιού που μεσουρανεί έχοντας παράλληλα εμφανίσει σημάδια κόπωσης, ενώ από την άλλη υπάρχει πάντα και το ελαφρό τραγούδι.Το αποτέλεσμα είναι ο δίσκος «Τα τραγούδια της Χαρούλας» που θα δικαιώσουν τον συνθέτη και θα αγκαλιαστούν από τον κόσμο, εδραιώνοντας την αλλαγή στο λαϊκό τραγούδι που είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα.

Σουξεδιάρικο

Η ανανέωση που έφερε στο ελληνικό τραγούδι η «Εκδίκηση της γυφτιάς» δεν αφορούσε μόνο τη μουσική, αλλά μάλλον περισσότερο το στίχο και τη θεματολογία. Οι δημιουργοί του δίσκου ασχολούνται με θέματα καθημερινά, όπως ο έρωτας, η βιοπάλη ή το ίδιο το λαϊκό τραγούδι, χρησιμοποιώντας όμως δικά τους εκφραστικά μέσα και σχήματα, χωρίς ταμπού και περιορισμούς στη χρήση λέξεων όπως νταλκάς, μπατιρντί και άλλα, και με ιδιαίτερη ικανότητα στο να πλάθουν καινούριες λέξεις για να εκφράσουν την Ελλάδα του τέλους της δεκαετίας του 70. Κάποιες φορές η στιχουργική του Ρασούλη φέρνει στο νου τους μεταφυσικούς ποιητές του 16^ου αιώνα ή ακόμη και το μπουρλέσκ, στοιχεία που επέτρεψαν στους μετέπειτα στιχουργούς να τολμήσουν να ριζοσπαστικοποιήσουν το στίχο τους και να φέρουν μια μικρή επανάσταση.

Μπορεί να πρόκειται για σατανική σύμπτωση ή για αναμενόμενη εξέλιξη, η σχεδόν ταυτόχρονη εισαγωγή της δημοτικής στην εκπαίδευση.

Είπαν:

“Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που ζήσαμε εχθές στην Ξάνθη! Ένα γεμάτο αμφιθέατρο στην μεγάλη συναυλία αφιέρωμα στα 40 χρόνια από την “Εκδίκηση της Γυφτιάς” και στον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Ξυδάκη και τον Νίκο Παπάζογλου από το Μουσικό Σχολείο! Αδύνατον να περιγραφεί με λόγια! Οι μαθητές του σχολείου με την συμμετοχή των καθηγητών τους είναι η καλύτερη ορχήστρα! Έπαιξαν και τραγούδησαν με κέφι, με δύναμη, με μαεστρία! Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη που τραγούδησα τα τραγούδια του πατέρα μου με αυτά τα παιδιά! Ένα ευχαριστώ και στον Δήμαρχο, τον Αντιδήμαρχο, την Αριστέα Αλατά και βέβαια την Ηρώ Παυλοπούλου, τον Δημήτρη Βλαχομήτρο, καθώς και τους υπόλοιπους καθηγητές του Μουσικού Σχολείου και όλους τους υπεύθυνους πολιτισμού της πόλης για την πρωτοβουλίας τους αυτή να τιμήσουν έναν δίσκο που άλλαξε το ελληνικό τραγούδι και την εξαιρετική φιλοξενία τους! Όσοι τυχεροί είστε στην Ξάνθη, σ αυτήν την μουσική πόλη, σήμερα συνεχίζεται ο μουσικός οργασμός με τον Νίκο Κυπουργό και τον Νίκο Τουλιάτο να συμπράττουν και να συνδημιουργούν με 1000 μαθητές από όλα τα μουσικά σχολεία! Ευλογία!”

Ναταλία Ρασούλη

 “Κανένα βίντεο από όσα ανέβηκαν ή θα ανέβουν στη σελίδα δεν πρόκειται να αποτυπώσει τη μαγεία κ την ενέργεια που νιώσαμε στη σκηνή. Θυμηθείτε όσα σας έλεγα λίγο πριν βγούμε… Συγκρατήστε τα πολύ καλά φυλαγμένα στις ψυχές σας.

Ξεπεράσατε τους εαυτούς σας? Για εμένα η απάντηση είναι πως όχι. Κάθε φορά θα έχει κ κάτι παραπάνω… Οι δυνατότητες κ οι ικανότητές σας ειναι απεριόριστες. Το αποδείξατε άλλωστε!

Είμαι πολύ υπερήφανος για όλους σας έναν προς ένα! Νίκο Χαμηλάκη ήρεμη δύναμη, Κέλλυ γλυκύτητα, Βασίλη Μαντζιούνη αυτοπεποίθηση, Πασχάλη δυναμισμός, Μπαμπίνο ανεμελιά, Θοδωρή σταθερότητα, Μιχαέλα κομψότητα, Γρηγορία ετοιμότητα, Πέτρο Καρτάλη σιγουριά, Άννα μεράκι, Στέλιο στιβαρότητα , Χρήστο αποτελεσματικότητα , Ονούρ μουσικότητα, Γιάννη ζωντάνια, Πέτρο Λαχανά αισιοδοξία, Νίκο Μακρή λαχτάρα, Αντώνη διακριτικότητα, Νϊκο Λασκαρίδη εντιμότητα, Βασίλη Δροσόπουλε αποφασιστικότητα, Γιώργο Γερνά συγκίνηση, Φατός εκφραστικότητα, Σίμο αυθορμητισμός , Κώστα ωριμότητα.